रवि श्रेष्ठ को सत्य वास्तविक जीवन गवही।

मेरो नाम रबि श्रेष्ठ हो। मेरो घर गोंगबु काठमाडौंमा पर्छ ।
मेरो जन्म एउटा हिन्दु परिवारमा भएको हो । पहिले
मेरो परिवारका सबै जना हिन्दु हुनुहुन्थ्यो ।
जन्मको हिसावले म हिन्दु भएतापनि मलाइ हिन्दु संस्कार
कत्ति पनि मन पर्दैनथ्यो । म सधैं शान्ति चाहन्थें, एक्लै
शान्त अवस्थामा रहनु मनपर्थ्यो । पुजाआजामा पशुबलि दिने
हिन्दुहरुको चलन देखि मलाइ निकै नै बैराग लाग्दथ्यो । यसै
कारणले म हिन्दु भन्दा पनि बौद्ध धर्म तिर आकर्षित
हुन थालें । मैले बुद्ध धर्म र त्यससंग सम्बन्धित
शान्तिप्रिय कुराहरु धेरै सुनेको थिएँ । म व्यक्तिगत
रुपमा बौद्ध दर्शनबाट अति नै प्रभावित थिएँ ।
जब म कक्षा ९ मा पढ्दै थिएँ । तब शारीरिक
रुपमा म निकै नै कमजोर हुन लागें । त्यतिबेला मेरो पेट
एकदम दुख्थ्यो, दु:खाईले सहनै नसक्ने
अवस्थामा पुर्याउथ्यो ।
यस्तो अवस्था भएपछी म अस्पताल गएँ ।
अस्पताल गएपछि केहि सन्चो भएको जस्तो भए
पनि पछि फेरि मेरो हालत उही हुन्थ्यो ।
त्यसपछि म धेरै ठाउँमा भौतारिएँ, कयौं देवीदेवता,
धामी झाँक्रीको भरमा परें ।
तथापि केहि सीप चलेन । घरपरिवार र मलाई
हेर्ने अन्य व्यक्तिहरुले
मेरो आशा मारिसकेको अवस्था थियो । मलाई भित्रै
देखि बुद्धको शरणमा जाने इच्छा लाग्यो । बुद्धले म
कहाँ आउ, म तिमिलाई ठिक गर्नेछु भने जस्तो अनुभव गर्न
थालें । त्यसपछि मैले बिस्तारै आफ्नो मन पूर्ण
रूपमा बुद्धमार्ग तर्फ ढल्कन थालेको महसुस गरें । मैले
बुद्धको मुर्तिमा पूजा गर्न थालें अनि बुद्धको ध्यान पनि गर्न
थालें । मैले लगभग ६ महिना सम्म आफुंले सधैं खाने
खाना खान छोडें । मेरो खाने कुराको कुनै ठेगान हुँदैनथ्यो ।
त्यसपछि म बुद्ध जयन्तिको दिनमा ध्यान
गर्नको लागि लुम्बिनी पनि गएँ । त्यहाँ गएर
दशौँ हजार मान्छे संगै मैले घन्टौं सम्म ध्यान गरें । त्यस
पछि पनि १७ देखि २६ घण्टा सम्म पानि पनि नपिईकन ध्यान
गर्न थालें । कहिले कहिले मलाई
केहि सन्चो भएको जस्तो हुने भए
पनि फेरि बिमारीले च्याप्थ्यो ।
त्यसको केहि समय पछि फेरि मेरो हालत पहिले
भन्दा पनि खराव हुन पुग्यो । मलाई अस्पताल लगियो,
त्यति बेला डाक्टरले पनि म अन्तिम अवस्थामा छु
भनेको कुरा मैले पछि बाट थाहा पाएँ ।
मलाई पनि अब म बाँच्दिन जस्तो लागिसकेको थियो । मलाई
देख्ने भेट्ने सबैले नै आशा मारिसकेको अवस्था थियो । त्यस
राति मलाई निकै नै रुन मन लाग्यो । समग्रमा भन्नुपर्दा मैले
बिताएका कष्टपूर्ण ध्यान र पुजाआजाका कुराहरु सबै नै
ब्यर्थ ठहरिए । मलाई यी सबै कुरा प्रति भित्रै
देखि नै बितृष्णा जाग्न थाल्यो ।
त्यतिबेला मेरो अन्तरात्मा देखि नै बाँच्ने रहर जाग्न
थालेको थियो । यसैबीच मैले कहिल्यै
सोच्दा पनि नसोचेको र बिश्वास
पनि नगरेको कुरा मेरो दिमागमा आयो । मेरो आमा पहिले देखि नै
चर्च जानुहुन्थ्यो, जुन कुरा मलाई कत्ति पनि चित्त
पर्दैनथ्यो । मेरो आमाले पनि चर्चमा गएर नै
शारीरिक रोगहरु बाट चंगाई प्राप्त
गर्नुभएको थियो, तर मलाई ति कुराहरु बकवास लाग्दथ्यो ।
झुक्किएर त्यसो हुन गएको हो भन्ने लाग्दथ्यो ।
मेरो मनमा ठुलो उथलपुथल भएपछि, अब कुनै
बाटो बाँकी छैन भन्ने लागेपछि मैले आफुँ
पनि चर्चमा जाने र बाँच्ने अन्तिम चेष्टा गर्ने निर्णय गरें ।
यति बेला सम्म मलाई यस्तो लागिसकेको थियो कि चर्च जानु र
जिसस क्राइष्ट संग प्रार्थना गरेर निको हुने आशा गर्नु
मेरो निम्ति अन्तिम आशा हो । त्यसको अर्को एउटै
पनि विकल्प म संग छैन ।
यदि त्यसरी पनि निको हुन सकिन भने म
निश्चय नै मर्नेछु भन्ने कुरामा मलाई कुनै संका नै थिएन ।
त्यसपछि मैले मेरो आमा संग कुरा गरेर चर्च जाने मन देखाएँ
। मेरो निर्णयले उहाँलाई निल्कै नै उत्साहित बनाएको थियो ।
चर्चमा गए पछि मेरो निम्ति धेरै प्रभुका जनहरुले
प्रार्थना गरिदिनुभयो । अचम्मको कुरा के भने उहाँहरुले
प्रार्थना गर्दा गर्दै नै मैले प्रार्थनाको शक्ति अनुभव गर्न
थालें । मलाई चर्च, बाइबल अनि प्रभु
येशूको बारेमा केहि थाहा नभएपनि अनि मैले साँचो हिसावले
भित्रै देखि उहाँलाई बिश्वास नगरेकै भएपनि ३ घन्टामा नै
मैले छुटकारा महसुस गर्न सकें । यो छुटकारा पहिले
पहिलेको भन्दा बिशेष थियो भन्ने पनि अनुभव गर्न सकें ।
आफ्नै जीवनमा यी सबै
आश्चर्यकर्महरु देखिसकेपछि मैले भित्रै देखि उहाँलाई
बिश्वास गर्न लागें । सत्य चाहिं ख्रीष्ट येशू नै
हुनुहुन्छ भन्ने कुरामा अब मेरो मनमा कुनै शंका रहेन ।
मैले उहाँलाई ग्रहण अनि बिश्वास गर्ने निर्णय गरें ।
त्यस बेला देखि उसो मैले कहिल्यै
पनि पहिलेको जस्तो पिडित र कमजोर जीवन
जिउनु परेको छैन । मैले ख्रीष्ट येशूमा बिश्वास
गरेर रोग बाट चंगाई पाएको मात्रै होइन, शान्ति पनि प्राप्त
गरेको छु । मैले उहाँको प्रेममा सबै
चिन्ता फिक्रीबाट मुक्ति प्राप्त गरेको छु ।
उहाँमा बिश्वास गरेर कहिल्यै नाश नहुने अनन्त
जीवनको भागिदार बन्ने सुअवसर पाएको छु ।
त्यस बेला देखि मैले आफुँले सकेसम्म र भ्याएसम्म
उहाँको महिमाको निम्ति आफुँलाई समर्पण गर्दै आएको छु ।
यसरि ख्रीष्ट येशूलाई ग्रहण गरेको १ बर्ष
भित्रैमा मैले बप्तिस्मा पनि लिएँ, र एउटा घरेलु
संगतिको अगुवाई गर्ने
सम्मको जिम्मेवारीमा रहन पाएँ ।
म आज पूर्ण स्वस्थ जीवन जिउदैछु, मलाई
ति पहिलाको समस्याहरुले सताउँदैनन् । आजको बिज्ञान
प्रविधिको युगमा अझैं चिकित्सा विज्ञानले चरम
सफलता हाँसिल गरेको बर्तमान समयमा धेरै जनालाई
यस्ता कुराहरु पत्यार नलाग्न पनि सक्छ ।
जसरि पहिला मेरो आमाले चर्चमा गएर चंगाई पाएँ भन्दा मलाई
बकवास लाग्दथ्यो, आज मेरो चंगाईको कथा सुनेर
पनि कतिजनालाई बकवास नै लाग्न सक्छ । त्यस
कुरामा मलाई कुनै गुनासो छैन, किनकि नचाख्दा सम्म कुनै
पनि कुराको वास्तविक स्वाद थाहा हुँदैन ।
तर म सबैलाई अनुरोध गर्न चाहन्छु: यदि तपाईंहरु रोग
बिमार्मा हुनुहुन्छ वा अन्य गहिरा गहिरा समस्याहरुले
जकडिएको अवस्थामा हुनुहुन्छ भने निसंकोच
ख्रीष्ट येशूको चरणमा आउनुहोस् । उहाँले
तपाईंका सबै बोझहरु उठाईसक्नुभएको छ । धर्मशास्त्र
बाइबलमा यसरि लेखिएको छ: पारख गरेर हेर, कि परमप्रभु
कति भला हुनुहुन्छ (भजनसंग्रह ३४:८) । उहाँ साच्चैं
नै भला हुनुहुन्छ, मलाई निको पार्ने परमेश्वरले तपाईंलाई
पनि निको पार्न सक्नुहुन्छ । म निश्चयाताका साथ भन्न
सक्छु कि ख्रीष्ट येशूलाई ग्रहण
गरिसकेपछि तपाईंको जीवन
कदापी उही रहनेछैन ।
एउटा अद्भुत स्वर्गीय तरङ्ग
तपाईंको जीवनमा उठ्नेछ, र सबै कठिनाईबाट,
कमजोरीबाट र नास हुनबाट तपाईंलाई बचाउनेछ
।
अन्त्यमा; मैले जस्तै
पिडा भोगिराख्नुभएको कोहि हुनुहुन्छ भने उहाँहरुलाई
यहि अनुरोध गर्न चाहन्छु आफ्नो पिडा पालेर
नबस्नुहोस, जीवन देखि हार खाएर खुइय्य
गर्दै पुर्पुरोमा हात लगाएर नबस्नुहोस ।
ख्रीष्ट येशूलाई ग्रहण गरेर मैले जस्तै
चंगाईको जीवन प्राप्त गर्नुहोस् ।